Σήμερα το πρωί είχαμε μια ευχάριστη έκπληξη διαβάζοντας στις τελευταίες ενημερώσεις αναρτήσεων το παρακάτω ποστ από την Κατερίνα στο KaPa. Me without you…tea without a biscuit! Η Κατερίνα μιλάει για τους γονείς της, για τις γιαγιάδες και τους παππούδες των παιδιών της και έφτιαξε ένα υπέροχο κείμενο διανθισμένο με όμορφες οικογενειακές φωτογραφίες που αποδεικνύουν τα συναισθήματα και τις έντονες σχέσεις που περιγράφει. Αλλά δεν μένουμε μόνο σε αυτό το γεγονός, υπάρχει ένας παραπάνω λόγος που επιλέξαμε τόσο άμεσα για αναδημοσίευση την συγκεκριμένη ανάρτηση.
Τα blogs είναι πάνω από όλα για να μοιραζόμαστε… σκέψεις, συναισθήματα, κοινές ανησυχίες…. τα blogs είναι για να ανακαλύπτουμε κοινές γειτονιές… τα blogs είναι για να παρακινούμε τους άλλους, να δημιουργούμε κύματα … που συνήθως κοντράρουν κι εξαλείφουν τα μονότονα και κουραστικά κύματα της σκληρής μας καθημερινότητάς.
Ξεκινήστε την ανάγνωση… και στο τέλος διαβάστε το σχόλιο που της αφήσαμε και στο blog της, για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοούμε!
Είχα στο νου μου να κάνω μια άλλη ανάρτηση, μα ενδιάμεσα είδα αυτή την εικόνα στον κυβερνοχώρο….Ένας παππούς περιμένει τα εγγόνια του σε έναν παιδότοπο!!! Δεν την προσπέρασα. Δεν μπορούσα. Στάθηκα και κοίταζα για λίγο.Ένιωσα μια ζεστασιά και μια θλίψη, μαζί με μια χαρά κι άλλα πολλά ανεξιχνίαστα…
Η υπέροχη αυτή φωτογραφία είναι του Χρήστου που είναι και Philos και συν δημιουργός του Μαμά…δες Μπαμπά…δες και πρόκειται προφανώς για τον δικό τους παππού, που όπως μου είπε ο ίδιος, περιμένει τα πιτσιρίκια να φορέσουν τα παπούτσια για να τους δώσει τα μπαλόνια τους…
Ένας παππούς και δυο μπαλόνια!!!Τι συγκινητική, τι απίθανη εικόνα…
Σκέφτομαι τους δικούς μας παππούδες.
Διάβασα κάπου πως τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιούνται και οι παππούδες του….Πόσο τρυφερό!!
Μέχρι να γίνω γονιός οι παππούδες μου είχαν μια θέση στην καρδιά μου ιδιαίτερη. Έχουν φύγει όλοι εδώ και χρόνια, μα ακόμη τους αγαπώ και μου λείπουν…Ακόμη βλέπω όνειρα πως αγκαλιάζω τη γιαγιά μου και τη φιλάω με λαχτάρα.Την γιαγιά που έχω το όνομα της και της χτένιζα τα μαλλιά όταν αρρώστησε…
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου οι γονείς μου, αυτοί οι τόσο σημαντικοί για εμένα άνθρωποι έγιναν παππούδες…και τότε ο ρόλος αυτός μου φάνηκε πελώριος…Απλά πελώριος!! Σαν να πήραν προαγωγή…
Τώρα πια τους αγαπώ ακόμη περισσότερο, γιατί τους αγαπώ και σαν παππούδες!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, λίγα λεπτά μετά τη γέννηση του Άγγελου ήρθε ο μπαμπάς μου κι έτσι όπως ήμουν ζαλισμένη έγειρε μια στιγμή πάνω μου και μου ψιθύρισε ” Σε ευχαριστώ για αυτή τη χαρά!”
Ως νέος γονιός έχω κάνει κι έχω πει όλα όσα λέμε για τις γιαγιάδες και τους παππούδες των παιδιών μας. Ότι τα κακομαθαίνουν, ότι δεν έχουν όρια, ότι τα μπερδεύουν, ότι μας σαμποτάρουν, ότι είναι μπελάς….ότι ότι ότι…
Πέρασε καιρός για να ταυτιστώ με το ρόλο μου και να τον ξεχωρίσω από τον δικό τους ρόλο!
Πέρασε καιρός και έκανα πολλή αυτοκριτική για να σταματήσω να νιώθω απειλούμενη ή απολογούμενη…
Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως πρέπει να χαλαρώσω για να αφήσω τα παιδιά μου να νιώσουν όπως ένιωθα κι εγώ με τους δικούς μου παππούδες. Απόλυτη, απόλυτη , απόλυτη ευτυχία…. ελευθερία κι αποδοχή!
Για εκείνους ήμουν το πιο σημαντικό, το πιο τέλειο πλάσμα στον κόσμο και σε αντίθεση με τους γονείς μου δεν είχαν προσδοκίες από εμένα, δεν προσπαθούσαν να με αλλάξουν, δεν με πίεζαν για τίποτε…όχι γιατί δεν χρειαζόμουν αλλαγή, πίεση ή εξέλιξη, αλλά γιατί αυτό ήταν δουλειά κάποιων άλλων.
Δική τους δουλειά ήταν να με νταντέψουν ακόμη κι όταν έκανα βλακεία, να με καλοπιάσουν ακόμη κι όταν φερόμουν εγωιστικά, να μου αγοράσουν σοκολάτα ακόμη κι όταν δεν είχα φάει το φαγητό μου….
Το κατάλαβα αυτό όταν μια μέρα στο σπίτι της μαμά μου τη βρήκα πρωί πρωί να τηγανίζει πατάτες με κεφτέδες.
Όταν της είπα “μα τι μαγειρεύεις αυτό θα φάνε για πρωινό;” μου είπε “κουμάντο στο σπίτι σου…” Γέλασα κάτω από τα μουστάκια μου!! Ποιός; Η μαμά μου!!!!
Α ρε μάνα, έγινες γιαγιά και ξέχασες πόσο αυστηρή μαμά ήσουν με κάτι τέτοια….
—————————-
Διαβάστε την συνέχεια της ανάρτησης στο Blog KaPa… Me without you, tea without a biscuit!
Όταν πρωτοδιάβασε και ο philos την ανάρτηση, αυθόρμητα κατέθεσε το παρακάτω σχόλιο μέσα στο blog το οποιο το παραθέτουμε ατόφιο:
Το πιο όμορφο είναι να κάθεσαι σε μια γωνιά… να μην σε βλέπει κανένας, να συζητάς αμέριμνος με φίλους… ξάφνου να βλέπεις μια σκηνή, που οι άλλοι γύρω δεν προσέχουν…προσέχουν όμως εσένα που σηκώνεις την φωτογραφική, τραβάς μια ριπή φωτογραφίες… και πάλι συνεχίζουν την κουβέντα τους.
Πας βράδυ σπίτι κι ενώ έχεις δουλειές, κάτι σε τραβάει να δεις αμέσως αυτές τις φωτογραφίες, να την επεξεργαστείς ξανά και ξανά και ξανά… μέχρι να σου δώσει ένα αποτέλεσμα που κάπως θα σε ικανοποιεί…και το μοιράζεσαι το επόμενο πρωινό.
Και δεκάδες μάτια σταματάνε για λίγο το σκρολάρισμα και κοιτάνε την φωτογραφία… κάτι νιώθει ο καθένας, κάποια χορδή διαφορετική πολλές φορές μπορεί να ταλάντωσε στον καθένα… κάποιοι το εκφράσαν με ένα σχόλιο, κάποιοι με ένα like… ενώ σε κάποιους άλλους αυτή η χορδή ήταν μόνο η πρώτη νότα, η πρώτη ταλάντωση από μια σειρά από χορδές που περιμέναν ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα για να ταλαντωθούν και να γεννήσουν δεκάδες δυνατα συναισθήματα, ένα τόσο ωραίο και τρυφερό κείμενο… και αυτό με την σειρά του να δώσει συνέχεια και σε άλλες χορδές, σε άλλους ανθρώπους… ή και πάλι απο εκεί που ξεκίνησε.
Κατερίνα σήμερα είναι από τις πιο όμορφες στιγμές μου στα blogs.
Καλή σου ημέρα… καλημέρα σε όλη την υπέροχη παρέα σου!
—————-
… γιατί από την πρώτη στιγμή που ιδρύσαμε το Μαμά…δες Μπαμπά…δες έτσι νιώθουμε κι επικοινωνούμε την ιδέα του blogging, πρώτα ως μια ευκαιρία να εκφραζόμαστε εμείς οι γονείς αυθόρμητα, είτε είμαστε επώνυμοι είτε ανώνυμοι, είτε έχουμε έφεση στο γράψιμο είτε όχι, όπως στο πρώτο μας ποστ στα blogs που συνήθως το διαβάσαν ελάχιστοι και δεν το σχολίασε κανένας, να μοιραζόμαστε κείμενα, εικόνες, σκέψεις, links, πηγές, ιδέες, εμπνεύσεις χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, παρά μόνο από την ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε, να ταλαντώσουμε χορδές, να δημιουργήσουμε κύματα και να παρασύρουμε ή να ωριμάσουμε την ιδέα και σε άλλους … έτσι τυχαία και χαοτικά… όπως η ίδια η ζωή!
Το Γιαγιάδες και Παππούδες… Αγαπημένοι!!! είναι ένα post από το blog: Μαμά...δες Μπαμπά...δες!